“En nu heb ik sukkelhaar”, schreeuwt mijn zoon terwijl we op de fiets vanaf de kapper naar huis rijden naar mij. Hij trapt flink door en als ik probeer bij hem in de buurt te komen, dan trapt hij nog even bij. Om vooral maar niet naast mij te hoeven rijden. Het is namelijk mijn schuld.
Het felbegeerde matje in de nek
De afgelopen weken hing de pony tot aan zijn neus en ontstond er in zijn nek het felbegeerde matje. Ook zijn oren waren flink bedekt door het haar, zodat hij vooral niets hoorde als wij over de kapper begonnen. Na een gezellige middag samen gaf hij toe dat het inderdaad wel tijd voor een kappersbezoek was en vol enthousiasme had mijn man die morgen maar direct een afspraak gemaakt. Van deze kans moesten we gebruik maken.
Kan ik niet op zondag?
Om 3 uur op het schoolplein kwam hij al met een heel boos gezicht naar me toe “kan ik niet op zondag naar de kapper?” Het was schitterend weer en alle vriendjes gingen samen buiten spelen. Maar de afspraak stond en met wat overredingskracht (en de belofte van een ijsje na afloop) kreeg ik hem toch in de kappersstoel.
Kort, maar niet te kort
De kapster vroeg hoe ik het wilde en ik legde uit dat hij dat zelf mocht vertellen. Zijn verhaal was wat onsamenhangend (“Hier wat kort, maar niet te kort en daar langer, maar ook niet zo heel lang…”) en de kapster stelde voor of hij net zulk haar als Justin Bieber wilde hebben. Nu wisten mijn zoon en ik niet direct wie Justin Bieber was en zeker niet hoe zijn haar zat, maar de kapster was zo enthousiast dat we besloten het aan haar over te laten.
De schrik was groot
Er werd geknipt en geknipt en na een half uur was ze dan eindelijk klaar. Jerome had zich ondertussen verdiept in de Suske en Wiske en niet meer gelet op wat de kapster met zijn haar had gedaan. Aan zijn gezicht te zien was de schrik groot, toen ze blij vertelde dat hij klaar was. Zonder ijsje (“die hoef ik niet”) rende hij naar buiten en daar zaten we vervolgens op de fiets naar huis.
Niemand komt hier in
Thuis trok hij zich terug op zijn kamer, die werd gebarricadeerd: niemand komt hier in. Na een kwartiertje was de boosheid gezakt en ging hij lekker buiten slootje springen met zijn buurjongen. De boosheid kwam echter terug bij zijn zus toen ze ’s avonds ontdekte dat haar broer de bladzijden had gescheurd uit haar nieuwe boek. Eerst ontkende hij, maar dat hield hij niet zo lang vol. Nu is hij aan het sparen om een nieuw boek voor haar te kopen. Niet omdat wij boos op hem zijn, maar omdat hij in zijn boosheid iets heeft stukgemaakt van een ander.
Sorry mama
Boosheid is een gezonde emotie die er ook mag zijn, hebben we hem bij het slapen gaan uitgelegd. Het helpt je om jezelf te beschermen en voor jezelf op te komen. Maar het kan niet zo zijn dat je jezelf of een ander daar pijn mee doen. Dat zag hij ook wel in. “Sorry, mama, maar ik wil nooit meer naar de kapper.””
Reacties
Een reactie posten